Geef me daar maar een klas van
Hoorde ik de juffrouw
Zeggen
Zo stil en zo rustig
Je zou haast vergeten
Dat het er is
Het onzichtbare kind
Als ik me niet vergis
Een uitstraling prachtig
Zorgt voor geen last
Zal nooit iemand storen
Krijgt altijd de plek achterin de klas
Nee hoeft echt niet voren
Ga zo maar door
Die komt er wel
Zei ze nog snel
voor het geluid van de bel.
Zou ze me zien?
Weet ik het antwoord misschien?
M’n vinger opsteken?
Ik durf het niet
Kijk om me heen
Wat de anderen doen
Zal ik het zeggen
Klopt m’n gevoel?
Niemand probeert
Het blijft stil om me heen
Maar wat als het fout is
Dan lachen ze meteen
Ik houd me maar stil
Hopelijk ziet ze me niet
Dan kan niemand me raken
En me van streek maken
Dan kom ik thuis
M’n veilige haven
Ik kan me nu heerlijk ingraven
Met warmte en liefde
Durf ik er te zijn
Eerst even landen
Want dat vind ik fijn
En kom je me storen
Voordat ik eraan toe ben
Dan ontplof ik geheid
En krijg je de wind van voren
Dus laat me maar even
En voordat je het weet
Klets ik uren achter elkaar
Waarna ik m’n angst
Gauw weer vergeet
Kim van Gemert
‘het onzichtbare kind’